مستندی درباره وضعیت سیستم خدمات درمانی در آمریکا

فیلم سیکو، یک فیلم مستند میباشد از وضعیت سیستم خدمات درمانی در آمریکا. احتمالاً میدونین که کارگردانش مایکل مور بوده و فیلم، کلی انتفادی میباشد. داستان، از همون اول آدم رو جذب می‌کنه و طنز تلخ آشکار فیلم به شدت، فضای مستندگونه‌ی اون رو عوض میکنه. وضعیتی که شرکت های بیمه آمریکایی برای مردمشون درست کردن، بدجوری غیرمنتظره می‌نماید و ما را که کلی غرب‌زده می‌باشیم، توجیه می‌نماید که بابا… اونجاها خبری نیست؛ بیا! اینم نمونه‌ش! طرف داره گریه می‌کنه که به خاطر اینکه سرطان داره.

هزینه‌هاش شامل بیمه نمیشه یا دختربچه‌ی یه ساله داره شنوایی‌شو از دست میده ولی بیمه فقط حاضره خرج عمل یه گوشش رو بده! (ظاهراً اونجا هم کلی واسه خودش، ایران است!) و مادری که به خاطر اینکه همه‌ش 22 سالش است، امکان ندارد سرطان رحم گرفته باشد و بنابراین بیمه پولش رو نمیدهد و او هم پا میشود و میرود کانادا تا اونجا یه کاری برایش بکنند و بدین صورت همه را دور میزند! ( این یعنی اینکه اینا روی ایرانی‌ها رو هم کم کرده‌ن!)

بحث اصلی فیلم اینه که شرکتهای بیمه در آمریکا، برای عدم پذیرش هرچه بیشتر بیماران، سر و دست می‌شکنند و به عنوان کارمند بیمه، هرچی بیشتر بتونی، پول شرکت رو از خرج شدن برای مردم در امان نگه داری، ارج و قربت برای رییس روسا بیشتر میشه.

وقتی وضعیت مقایسه‌ی این خدمات در آمریکا با کشورهای دیگه‌ای مثل کانادا، انگلستان، فرانسه و حتی کوبا پیش میاد، فیلم حتی از قبل هم طعنه‌آمیزتر و البته کمدی‎تر میشه. یه کمدی سیاه که البته برای خود آمریکایی‌ها هیچ جنبه‌ی طنزی نداره. جایی که دکتر انگلیسی با بهترین امکانات رفاهی زندگی، به مور میگه که هرچقدر که بیشتر بتونیم بیمارها رو درمان کنیم و راضی به خونه‌شون بفرستیم.

برامون امتیاز بیشتری محسوب میشه، نقطه‌ اوج فیلم محسوب میشه که جای صحبت دیگه ای در مورد وضعیت خدمات در آمریکا باقی نمیذاره؛ اما جالب اینجاس که بعدا از این سکانس، کلی سوژه‌ی جالب دیگه هم هست که کارگردان رو میکنه و که تا جایی که ممکنه، تاثیرش رو رو ذهن تماشاگرش میذاره. سکانس‌های مربوط به وضعیت کمک‌کننده‌های داوطلب در یازده سپتامبر، زندان گوانتامو و صحنه‌های بیمارستانی در کوبا، از جمله‌ی این سوژه ها هستند.

به هرحال اکران این فیلم، اگرچه روایتیه از وضع نابه‌سامان خدمات درمانی در آمریکا، یه بار دیگه به ما هم یادآوری می‎کنه که خودمون تو چه وضعیت اسفباری زندگی میکنیم. بیمارستان‌هایی که تا پول نگیرن اجازه‌ی ورود بیمار حتی اورژانسی رو هم نمیدن… امکانات بسیار اولیه‌ی بیمارستان‌های دولتی، هزینه‌های درمانی سرسام‌اور ی که خیلیهاشون شامل بیمه نمیشه و… کلی مشکلات دیگه که فکر کردن بهشون هم روی اعصاب پولادین هم خط میندازه.

سیکو، نامزد اسکار بهترین فیلم مستند سال 2007 شد و جوایز زیاد دیگری رو از آن خودش کرد.

دیدن این فیلم رو به همه‌ی دوستداران و دشمنداران سینما توصیه می کنم.