آموزش 50 روش نویسندگی

گاهی اوقات بهتر است به نویسندگی به چشم حرفه‌ نجاری نگاه کنید.

به این شکل، نویسندگان و ویراستاران می‌توانند از روی یک طرح کار کرده و از ابزاری که در روی میزشان وجود دارد، استفاده کنند.

شما می‌توانید هر وقت که دوست دارید، وسیله‌ی مورد نظرتان را قرض بگیرید، اما برخلاف چکش، رنده، و اره ابزارهای نویسندگی را هرگز لازم نیست پس بدهید.

این سی دی مجموعه‌ای از 50 توصیه و فوت و فن نویسندگی است که هر کدام‌شان می‌توانند یک قدم شما را به هنر نویسندگی ، چه داستان و چه مقاله ، نزدیک‌تر نمایند. کتابی که به چندین و چند بار خواندن می‌ارزد.

در پاسخ به این سؤال که «چگونه می توان نویسنده شد؟» ابتدا باید به ماهیت کار و ابعاد نویسندگی توجه کرد.

می توان نویسندگی را ترکیبی از «آموزش» و «تجربه» دانست.

بنابراین صِرف آموزش و گذراندن دوره و دیدن کلاس و خواندن متونِ «فن نگارش» کافی نیست.

از سوی دیگر نیز تنها تکیه بر نوشتن، بدون شناخت قواعد و رموز و آداب نگارش، راه به جایی نمی برد و انسان را نویسنده نمی سازد.

اگر 20 درصد نویسندگی به آموزش فنون و یادگیری مهارت های قلمی باشد، 80 درصد آن به تمرین، ممارست و کارورزی و در یک کلمه «تجربه ی علمی» است.

دلیل اینکه بسیاری از افرادی که در دوره های آموزشی شرکت می کنند «نویسنده» نمی شوند، آن است که در مرحله ی عمل و تمرین و کار مستمر، جدیت نمی کنند و تئوری ها و قواعد آموخته را در عمل مستمر به کار نمی بندند.

سؤال دیگری که برای علاقه مندان به نگارش، آن هم پس از آشنایی با رموز قلم و تجربه اندوزی و راه افتادن در این مسیر، پیش می آید، آن است که «چه بنویسیم؟»، یعنی یافتن سوژه و موضوع.

در یک مرحله «یافتن موضوع» مهم است، در مرحله ی دیگر توجه به «اولویت های نگارشی».

آنچه به انسان در این زمینه مدد می رساند، شناخت او از جهان پیرامون خود، کمبودهای موجود و نیازهای جامعه است.

هر چه این معرفت، دقیق تر و گسترده تر باشد، نویسنده بهتر می تواند تشخیص دهد که چه باید بنویسد و کدام موضوع را در اولویت قرار دهد.

بسیارند کسانی که وقت بسیاری صرف نوشتن موضوعی می کنند که مخاطب چندانی ندارد، یا کمبودی را پُر نمی کند، یا مسائل، دست چندم و غیر ضروری یا غیر سودمند است.